Mijn reis over de Donau
Ik ben geboren en opgegroeid in een land dat ver weg van Nederland ligt, helemaal in het Oosten van Europa, Roemenië. En dan ook nog in het uiterste oosten van dat land, een kleine plaats vlak bij Tulcea, aan de Zwarte Zee. 70 kilometer meer naar het oosten mondt rivier de Donau, of in het Engels, Danube, uit in de Zwarte Zee bij het plaatsje Sulina.
Toen ik klein was, was ik met mijn jongere broer Catalin heel vaak bij mijn grootouders op het platteland. Het was heel fijn om daar te zijn. In de zomer was het meestal heel erg warm en in de winter was het vaak ijskoud. Het leven was in die tijd niet makkelijk. Er was veel armoede, vooral in de grote steden. Op het platteland had bijna iedereen een eigen moestuin, een boomgaard met kippen of andere dieren. Veel mensen hadden varkens of koeien om in het levensonderhoud te voorzien.
Ik droomde toen ik klein was heel vaak van reizen, van ver weg te gaan van huis. Van ergens naartoe gaan waar je niet weet hoe het daar zal zijn, hoe de mensen zijn die andere gewoonten hebben. Zo dacht ik er vaak aan hoe mooi het zou zijn als de Donau de andere kant op zou stromen, dus in tegengestelde richting. Dan zou ik me misschien wel hebben verstopt in een klein bootje en me vanaf mijn geboorteplaats helemaal naar Duitsland laten meestromen. Gewoon me laten meevoeren op de stroom van die grote rivier. En ik zou uiteindelijk aankomen midden in het Zwarte Woud in Duitsland, waar de rivier begint en mijn droomreis zal eindigen. Dan zou ik vrij zijn om verder te gaan waarheen ik wil.
Het was de communistische tijd met Ceausescu aan de macht. Het was in de tachtiger jaren bijna onmogelijk om het land uit te komen. Veel mensen wilden weg om ergens anders in Europa te gaan leven of werk te vinden. Dat wilde ik ook graag, toen ik wat ouder werd. Ik had na de middelbare school een universitaire studie gedaan, maar zelfs met een goede opleiding was het heel moeilijk om aan een baan te komen.
Na de val van het regime in 1989 is er heel veel veranderd. Eindelijk kon ik weg. En kon ik gaan reizen. Maar ook dat was heel moeilijk begin van negentiger jaren. Je moest een visum hebben. De aanvraag duurde heel lang en ging gepaard met enorm veel bureaucratie.
Op mijn droomreis over de Donau zou ik door veel landen zijn gekomen die ik al veel eerder graag had willen bezoeken. Maar ik begin helemaal aan het begin, daar waar de Donau in de Zwarte Zee stroomt, het plaatsje Sulina. Dan kom ik langs de steden Tulcea, Galati en Braila. Na meer dan 1000 kilometer kom ik in Bulgarije. Daarna reis nog een stukje door Servië, langs de hoofdstad Belgrado en door Kroatië. Daarna vaar ik in Hongarije door de hoofdstad Boedapest en nog een paar prachtige oude steden zoals Vac en Visegrad.
Ik ga steeds verder in westelijke richting. Ik ben nu in Slowakije en vaar door Bratislava, ook zo’n mooie oude stad. Op de heuvel midden in de stad zie ik de beroemde burcht. Daarna kom ik aan in Oostenrijk en ben onder de indruk van de stad Wenen. ‘An der schönen blauen Donau’… maar zo blauw is de rivier helaas niet.
In Wenen maak ik een pauze van een paar dagen om de stad te bezoeken. Ik ben onder de indruk van de architectuur, de theaters, paleizen en de musea. Ik zie veel beelden van beroemde mensen zoals Mozart, Schubert en de schilder Gustav Klimt. Beelden en portretten hebben me altijd al gefascineerd. Dat zou ik ook willen: beelden en portretten maken, het liefst in klei als keramische beelden. Als ik een nieuwe plek heb gevonden ga ik daar mee beginnen: beelden maken van mijn familie of van beroemde personen of kunstenaars. Na deze pauze vaar ik verder, eerst door Linz en bij Passau passeer ik de Duitse grens.
Na de grote steden Regensburg, Ingolstadt en Ulm kom ik aan in Donauschingen. Daar is de bron van de Donau. Hier stap ik uit mijn bootje en van hier begint een nieuw en heel ander leven.
Maar ik zal nog vaak in mijn geboorteland terugkeren. Mijn kinderen wonen daar en ook heb ik inmiddels een kleinzoon. Wie weet kan ik me ooit eens gewoon stroomafwaarts laten meevoeren, terug over de Donau en dan weer aankomen in mijn geboortedorp. Maar dat zal wel voor altijd een andere droom blijven. Maar beelden maken: dat is geen droom meer maar al werkelijkheid geworden!
