Met bloeiende kersenbomen had kunstenaar Orna Wertman geen klassieker symbool kunnen kiezen om haar verlangen naar Japan uit te drukken.
In Museum Perron Oost laat ze een fictieve reis naar Japan zien. Haar fotomontages zijn een reisverslag van een geconstrueerde werkelijkheid. Een combinatie van kersenbloesem die Wertman in Nederland heeft gefotografeerd met daaraan niet gerelateerde gebeurtenissen en locaties.
Hripsimé Visser, curator fotografie Stedlijk Museum Amsterdam, schreef in het fotoboek wat bij deze tentoonstelling gemaakt is het volgende:
‘Onlangs, maakten vrienden van mij een reis naar Japan. Hun verhalen gaan over verfijning, concentratie, elegantie, vakmanschap, de schoonheid van zorgvuldigheid.. Een tweede reis is een diepe wens, een wens zo intens als Orna Wertmans dromen over Japan. Zij gingen in het najaar, de kersenbomen hadden bloesem en vruchten al gegeven. Er is geen groter Japans cliché dan bloeiende kersenbomen. Geen groter cliché maar ook geen groter symbool, geen beter motief om het verlangen naar Japan mee uit te drukken. Voor de bewoners zelf maar ook voor toeristen zijn de roze en witte Sakuraeen jaarlijks terugkerende heerlijkheid. Iedereen geniet tijdens de periode van Hanamivan deze pracht, picknickend, elkaar fotograferend, tot ’s avonds laat wandelend. Elke zoekopdracht op internet resulteert vanzelfsprekend in een overdaad aan zoetelijke beelden van overdadige, kortstondige bloei.
In haar vorige boek Bird Lands leek zij niet gericht op een specifiek type landschap: weidegebieden werden afgewisseld door berglandschappen, bosgezichten door waterpartijen, sneeuwlandschappen door slingerende wegen of stedelijke agglomeraties. Het accent lag in een enkel geval op de tegenstelling natuur-cultuur maar waar het eigenlijk om ging was een eigenzinnige vorm van trompe l’oeil. Door een nieuwe logica werd de continuïteit van plaats en ruimte verbroken, het perspectief verstoord, de horizon verplaatst en werd het landschap een fenomeen, een type beeld dat je als zodanig kon herkennen maar dat niet kon bestaan. Fotografie, die superieure illusie van de werkelijkheid, toonde zich in al haar manipulatieve kracht.
In deze nieuwe reeks lijkt Orna Wertman dezelfde methode tot zijn uiterste consequentie door te voeren. Vrijwel steeds keert hetzelfde motief terug. De kersenbloesem wordt een obsessief gegeven dat de geconstrueerde landschappen, situaties, ontmoetingen kleurt. De verontrusting, de dreiging, het conflict van de eerdere collages zijn op veel beelden nog wel aanwezig maar lossen in het laatste drieluik op in de dromerige harmonie van een slingerend bospad tussen de bomen, metafoor van een reis die ze ooit hoopt te maken.’
