Expositie De Ranchi baby’s, lokatie Museum Perron Oost Cruquiusweg 11 Amsterdam, nog tot eind maart te zien
In 1950 kwam de Ranchi, een schip vol baby’s, aan op de Javakade in Amsterdam. Vijfendertig vrouwen schonken tijdens de reis van Djakarta naar Amsterdam het leven aan zevenendertig baby’s.
Wil je een rondleiding, bel dan 0653404786 of mail info@museumperronoost.nl
De expositie is 24/7 te zien vanaf het perron
IDENTITIES AMSTERDAM
Maria Azizi Zadran, Ayman Qattan en Maria Calvo met dochter Elena, stills uit filmportretten van Studio Take Twee.
13 december 16.00-18.00 uur Première Identities Amsterdam, Zeeburgerkade 10 Amsterdam.
Op reis door Nederland brengt Studio Take Twee(audiovisueel kunstenaars Eric Meyer en Rick Alberigs) verhalen voor het voetlicht waarin mensen van diverse nationaliteiten, generaties, tradities en (religieuze) achtergronden centraal staan. Voor Museum Perron Oost heeft Studio Take Twee, in het kader van het Programma Van heinde en ver, vijf filmportretten gerealiseerd van Amsterdammers met een migratieachtergrond. Naast een Q&A met de makers en geportretteerden, verzorgt Genetic Choir een muzikaal portret van de geportretteerden.
14 december 12.00 uur tot 18.00 uur, IISG,Zeeburgerkade 10.
Identities Amsterdam, Identities
Saima, filmstiel uit filmportret Identiteit Religion van Studio Take Twee
Om 14:00 uur is er een Q&A met de makers en geportretteerden uit Amsterdam.
Om 17.00 uur speelt Studio Take Twee, in samenwerking met theatermaker Joost Horward en Branka Popovic, de voorstelling Huis van de Toekomst. Drie jonge vluchtelingen uit Syrië en Afghanistan staan aan het begin van een reis die hoofdpersoon Branka 23 jaar geleden maakte, de uitdaging om een nieuw ‘huis’ te bouwen, nadat ze alles hebben moeten achterlaten.
14 december 15.00 ur en 16.00 uur
15.00 uur en 16.00 start Migratie route Wereldburgerschap.
Loop de route van het IISG naar Museum Perron Oost met een nieuwe Amsterdammer als gids. Test je wereldburgerschap bij twee checkpoints en geniet van het kleinste museum met uitzicht op de wereld. Neem de woorden van de Perzische dichter Hafez met je mee. ( verzamelen bij Zeeburgerkade 10)
Zaterdag 14 december 18.00 uur, De Eester, C. van Eesterenlaan 266 Amsterdam
Lezing over de geschiedenis van de Chinese gemeenschap in Nederland, het ontstaan van de Chin. Ind. Restaurants en een persoonlijk verhaal van de dochter van een Chin. Ind. Restauranthouder. Door Julie Ng van Stichting Meer dan Babi Pangang en Fenmei Hu van Verhalenhuis Belvedere Rotterdam. Buurtkoks maken een heerlijke maaltijd, reserveren is noodzakelijk. Mail info@museumperronoost.nl
Zaterdag 14 december 12.00 uur opening mini expositie ‘De Ranchi baby’s’ , Cruquiusweg 11 Amsterdam.
De tentoonstelling blijft staan tot eind maart 2020.
Javakade, Amsterdam, 1950 Aankomst van de Ranchi, een schip vol baby’s.
Vijfendertig vrouwen schonken tijdens de reis van Djakarta naar Amsterdam het leven aan zevenendertig baby’s. Foto Ben van Meerendonk/AHF, collectie IISG, Amsterdam.
Cruquiusweg 11 Museum Perron Oost
Achterzijde Cruquiusweg 31 IISG
12 september t/m 15 december : Foto expositie van Heinde en Ver – Museum Perron Oost in samenwerking met het International Instituut voor Sociale Geschiedenis
Op 12 september openen het IISG en Museum Perron Oost een expositie met een selectie uit het Historisch Beeldarchief Migranten (HBM), een archief dat wordt beheerd door het IISG. Het zijn foto’s uit particuliere collecties van migranten die in de twintigste eeuw naar Nederland kwamen.
Te bezoeken op de Zeeburgerkade te Amsterdam op de glazen achterkant van het IISG ( Cruquiusweg 31 Amsterdam)
In het Oostelijk Havengebied van Amsterdam, op de Cruiquiusweg, staan het Internationaal Instituut voor Sociale Geschiedenis (IISG) en Museum Perron Oost. Samen vieren we de rijke geschiedenis van deze Amsterdamse wijk met een nieuw programma over identiteit en (e)migratie: Van Heinde en Verre. Foto’s en filmportretten vertellen de verhalen van mensen die, vrijwillig of gedwongen, in Amsterdam terecht zijn gekomen. De thema’s (e)migratie en identiteit vormen de verbindende rode draad waarmee we samen met de makers en in direct contact met buurtbewoners en publiek, willen bijdragen aan een nieuwe kijk op elkaar, op de buurt en op de stad.
8, 15, 20 en 21 september: Intieme Ogenblikken, één op één theatrale ervaring over vertrouwen in Museum Perron Oost
Bekend of vreemd, nieuwe immigrant en/of liefste buur. Wie is veraf en wie is dichtbij?
Intieme ogen-blikken De voorstelling Intieme Ogenblikken vindt plaats op de kleinste plek van Museum Perron Oost in Amsterdam. Ervaar hoe je als bezoeker deelgenoot wordt van een ritueel. Begeef je in deze één op één theatrale installatie en deel een moment van vertrouwen. Kan dat nom, zomaar iemand vertrouwen? Hoe ga je ermee om, wie vertrouw je, en hoe uit zich dat? Hoe vertrouw jij een vreemde ander? Vertrouw jij mij? Ik jou wel.
Kijk me aan, Wil je thee?
Registreer je unieke tijdslot via deze link
27 juli t/m 15 september – Barbershop Navaja Vieja van Kevin Osepa
Zijn werk draait om de zoektocht naar identiteit van Afro-Caribbean jongeren in een post-koloniale wereld. Osepa won verschillende prijzen. Hij onderzoekt bij Museum Perron Oost de relatie tussen barbershop en homoseksualiteit vanuit een Afro-Caribisch perspectief.
13 juli – Intieme Ogenblikken, één op één theatrale ervaring over vertrouwen in Museum Perron Oost
Bekend of vreemd, nieuwe immigrant en/of liefste buur. Wie is veraf en wie is dichtbij?
Intieme ogen-blikken De voorstelling Intieme Ogenblikken vindt plaats op de kleinste plek van Museum Perron Oost in Amsterdam. Ervaar hoe je als bezoeker deelgenoot wordt van een ritueel. Begeef je in deze één op één theatrale installatie en deel een moment van vertrouwen. Kan dat nom, zomaar iemand vertrouwen? Hoe ga je ermee om, wie vertrouw je, en hoe uit zich dat? Hoe vertrouw jij een vreemde ander? Vertrouw jij mij? Ik jou wel.
Kijk me aan, Wil je thee?
Registreer je unieke tijdslot via deze link
We spelen ook nog in september
20 juni t/m 14 juli 2019- Buur(t)man, een residu
Buur(t)man, een residu.
Op 7, 8 en 9 juni was de dansvoorstelling “Buur(t)man, duet voor een individu” te zien bij Museum Perron Oost.
We volgden een momentopname van een zwarte man van middelbare leeftijd die reflecteerde op zijn leven tot dusver. Buur(t)man, die zijn gevoelsmatige jarenlange onvermoeide pogingen tot aanpassing en integratie aan zijn omgeving en de hoop er geaccepteerd en in opgenomen te worden ter discussie begon te stellen en zijn afhankelijk zijn van zijn omgeving en de verbondenheid ervan met zijn zelfbeeld onder de loep begon te nemen. Hoeveel tijd van zijn leven heeft hij besteed aan het creëren en presenteren van een beeld van hemzelf zoals zijn omgeving het graag ziet? Uren, dagen, maande, jaren, decennia…zijn gehele leven? En waarom heeft hij hier zoveel waarde aan gehecht? Waarom heeft hij nooit dezelfde moeite gedaan om voor zijn ‘echte’ zelf op te komen?
Flarden van een perceptie van een confrontatie met het dramatische contrast van Buur(t)man’s persoonlijke verwachtingen en (die van) zijn omgeving is wat er in de installatie “Buur(t)man, een residu” overblijft.
Van 20 juni t/m 14 juli 2019 te zien bij Museum Perron Oost.
Monique Duurvoort | MDDance & Museum Perron Oost presenteren:
Foto © Dephoid | Alexander van der Linden Dance Photography.
Buur(t)man, duet voor een individu – Monique Duurvoort
zwarte man van middelbare leeftijd reflecteert op zijn leven tot dusver. Als vertrekpunt hiervoor neemt hij de observatie van zijn directe en indirecte omgeving en de conclusies die hij hieruit trekt.
In Buur(t)man begint ons hoofdpersonage zijn gevoelsmatige jarenlange onvermoeide pogingen tot aanpassing en integratie aan zijn omgeving en de hoop er geaccepteerd en in opgenomen te worden ter discussie te stellen. Hij begint zijn afhankelijk zijn van zijn omgeving en de verbondenheid ervan met zijn zelfbeeld onder de loep te nemen. Hoeveel tijd van zijn leven heeft hij besteed aan het creëren en presenteren van een beeld van hemzelf zoals zijn omgeving het graag ziet? En waarom heeft hij hier zoveel waarde aan gehecht? Waarom heeft hij nooit dezelfde moeite gedaan om voor zijn ‘echte’ zelf op te komen? Een confrontatie met het dramatische contrast van persoonlijke verwachtingen en (die van) een omgeving volgt.
Monique Duurvoort is een Nederlandse choreografe, geboren in Amsterdam met roots in Friesland, Suriname en de VS. In haar werk verkent ze thema’s rond culturele identiteit en achtergrond, zelfbeeld, gedeelde geschiedenis, culturele tegenstellingen en maatschappelijke spanningen. Tevens danste ze jarenlang bij Het Nationale Ballet. Buur(t)man is een dansvoorstelling van 40 minuten die ontstaat uit – en afsluit met een installatie. De voorstelling wordt uitgevoerd door Henry O’tawiah en Rex Clemensia, beide professionele hip hop dansers.
De supervisie vanuit Museum Perron Oost wordt verzorgd door Dick Hauser.
Vrij 7 juni: 20:00u (première)
Za 8 juni: 16:00u en 20:00u
Zo 9 juni: 16:00u en 20:00u
Locatie: Museum Perron Oost
Adres: Cruquiusweg 11, 1019 AT Amsterdam
Toegangsprijs: € 7,-
reserveren:
info@museumperronoost.nl
0653404786
Van heinde en ver
5 mei t/m 2 juni – Mijn huis heeft tunnels, zelfportret van een nieuwkomer.
Dag en nacht te zien, extra mooi in de avond vanwege de lichtgevende foto’s
5 mei 2019 – Van heinde en ver, familie Amsterdam.
I was not in japan – Orna Wertman 15 maart t/m 28 april
‘Laboratoire – Kech Edwards 19 januari 2019 t/m 9 maart 2019
Kech Edwards is een artistiek samenwerkingsverband tussen beeldend kunstenaar Philippa Edwards (GB) en textielkunstenaar Sabin Kech (CH). Deze samenwerking is ontstaan tijdens het uitwisselen van brei- en haaktips en ontwikkelde zich al snel tot een serieuze professionele dialoog over het nemen van de tijd en goed kijken.
In Museum Perron Oost experimenteert Kech Edwards met het conserveren en presenteren van de naaste omgeving. Geïnspireerd door en met een knipoog naar de Wardian case, een voorloper van het terrarium. De Wardian case was een glazen beschermende container die in de 19e eeuw gebruikt werd om planten te beschermen die vanuit het buitenland naar Europa werden geïmporteerd.
Expositie Another walk in a strange park
8 oktober – 17 november 2018
Finissage : zondag 11 november 16.00 uur
Cruquiusweg 11
De deelnemende kunstenaars zijn Mieke Vliegen, Karien Beijers, Jaap de Klerk, Rob Wagschal, Mireille Lee Piang, Mia Fiedeldij Dop, Toos van Aken, Caroline Curtis en Pieter Kusters.
Informatie: Jaap de Klerk, M 06 396 980 15
6 juli tot en met 30 augustus 2018 : Hiding – Mirjam de Zeeuw
Hiding – Mirjam de Zeeuw
‘Wie wonen hier, vroeg ze zich af. Zouden ze zich verstoppen, schuilhouden? Hij reageerde onverschillig. Waarom vraag je dat, wat doet het er toe. En toch bleef ze het zich afvragen, zou ze aanbellen? Zouden ze komen kijken en het begrijpen
klik op onderstaande link om artikel in het Parool over installatie Hiding te lezen.
Hiding Mirjam de Zeeuw : Parool
20 april tot en met 13 mei 2018 : Tentoonstelling : ‘Wat zou jij doen’
Met verhalen van Mahmoud, Lody en Wim.
Vrijheidsmaaltijd met monologen, muziek en heerlijk eten.
2 februari tot en met 28 februari: Tentoonstelling van Heinde en Verre en audiotour het verdwenen spoor.
Een expositie over de bijzondere geschiedenis van de eigen locatie, waarin handelaren in vee uit de provincies en exotische producten uit ‘de Oost’, reizigers naar de voormalige koloniën, het circus, stadsnomaden en nieuwe bewoners naast en na elkaar een plaats hebben gehad.
17 december 2017 tot 25 januari 2018: Tentoonstelling Hour hands van Gorges Gripeos
Museum Perron Oost viert op vrijdag 27 oktober samen met andere buurtmusea de 742ste verjaardag van Amsterdam! Het wordt de eerste viering van Museum om de Hoek, de dag waarop de buurtmusea van Amsterdam laten zien wat ze in huis hebben. Op de verjaardag van Amsterdam presenteren wij Maritieme Metamorfoses van Karin van Dam en Harold Schouten.
Vrijdag 27 oktober 16:00h is de feestelijke opening met oesters. Openingswoord door René ten Bos, Denker des Vaderlands en auteur van ‘ Dwalen in het antropogeen’
Karin van Dam en Harold Schouten zijn op hun eigen manier door de zee en haar verschijningsvormen gefascineerd. Ook al lijken oplossingen voor de gevolgen van de menselijke invloed op aarde, het Antropoceen, haast niet denkbaar, toch is deze installatie een ode aan de zee, de schijnbaar onuitputtelijke bron van leven, creativiteit en verandering. De tentoonstelling is nog te zien tot 15 december.
Van heinde en verre 2 september – 17 oktober
Een expositie over de bijzondere geschiedenis van de eigen locatie, waarin handelaren in vee uit de provincies en exotische producten uit ‘de Oost’, reizigers naar de voormalige koloniën, het circus, stadsnomaden en nieuwe bewoners naast en na elkaar een plaats hebben gehad.
‘Zeboe’ – 20 juli- 1 september 2017
‘Zeboe’, de installatie met fotowerken van Petra Verbrugge is een verwijzing naar de vlakbij Museum Perron Oost gelegen voormalige Amsterdamse veemarkt op het Cruquiuseiland.
De zeboe of bultrund (Bos Taurus indicus is een rund dat in het Indische subcontinent en Africa wordt gedomesticeerd in (sub)tropische klimaten. Zeboes ontstonden ongeveer 10.000 jaren geleden in India.
In deze tijd van klimaatverandering, vermindering van zeeijs-bedekking en bedreiging van de biodiversiteit stelt Verbrugge zich de fundamentele vraag “hoe kunnen en moeten de mens en natuur zich tot elkaar verhouden?” Opgegroeid en wonend in steden als Rotterdam, Brussel en Amsterdam is zij gefascineerd door niet-westerse rurale culturen. In dit geval Tigray,de hooglanden van Ethiopia en het eiland Madagascar, waar men dichter op de planten- en dierenwereld leeft.
Petra Verbrugge is opgeleid aan de AKV St Joost te Breda [fotografische vormgeving] en heeft studies gevolgd aan de VU en Universiteit Leiden. Zij werkte in verschillende functies in de culturele sector en is als gids verbonden aan de Hortus Botanicus Amsterdam.
Traces of Traveling – 4 juni tot en met 15 juli
Na een aanvaring op de Noordzee zonk 5 december 2012 de Baltic Ace, met
1417 auto’s in het ruim. Elf opvarenden kwamen om.
Over het aangrijpende drama van elf omgekomen zeemannen tijdens hun reis en de zichtbare vergankelijkheid van het wrak dat jaren op de zeebodem voor onze kust heeft gelegen, volgeladen met de nieuwe auto’s die onderweg waren naar hun bestemming om daar gebruikt te
worden voor reizen.
Vrijheidsmaaltijd – 5 mei
Wie ben ik
Als je de oorlog hebt overleefd,
en een nieuwe tijd begint, hoe ga je dan verder?
Wanda Reisel leest een verhaal over haar familie, over identiteit en veerkracht. Met medewerking van Dirkje Houtman, Wim Straver (gitaar) en Ben van Gelder (saxofoon).
Holding an orange, a hand tells tales
Animated by words, images weave with one another
intertwining, pulling, altering each other.
A finger knots a meaning in one
Then drawing back, a loop starts to unravel.
A mouth repeats a gesture until a line is exhausted
leaving utterances void
yet, in the silence none of us is mute.
Tight-Lipped and Tongue-Tied is the final outcome from a three-week workshop through which a group of students of the first specialisation year from the Fine Arts department of the Gerrit Rietveld Academie, searched for traces of historical matter in contemporary practice and how those findings can be reconfigured into something new.
Dusty Writhing Group with:
Antonia Nannt
Boyan Montero
Clémence Hilaire
Emma Nantermoz-Benoit-Gonin
Suzanne Jensen
Jieun Kim
Jelle van Houten
Graphic Design by Victoria Langmann
Een dialoog – 24 maart om 17.00 uur , Cruquiusweg 11 in Amsterdam Oost.
Met Piet van de Kar en Iris Dik
Huis Museum
Exhibition of my personal collection – David Bernstein
Part of Heterotropics
4 September – 24 September 2016
Opening 4 September, 4-7pm
David Bernstein (b. 1988, San Antonio, Texas) is an artist based between Amsterdam and Brussels. He combines performance, sculpture, and writing to tell stories through objects.
Ik heb een superleuke middag gehad afgelopen zondag!
Dit is de beste en meest originele manier om het levenslied en de Nederlandse smartlappen te brengen. Een middag waar alles in zat maar vooral heel veel eigenheid, dit kun je gelukkig niet navertellen maar moet je beleven. Een voorstelling uit het hart, zonder opsmuk wat het levenslied erg veel recht doet in heel veel verschillende vormen. Ik hoop dat dit vaker wordt georganiseerd!
Heel veel succes en hopelijk tot een volgende keer!
Marathon van het Levenslied
Fotografie: Marten Koldijk
Lezing: Waarom huilen!
Fotografie : Marten Koldijk
In de thuiszorg I
ik op maandag bij de Koningin kwam, vond ik haar in tranen. Dat was te wijten aan de brandweercommandant.
“Dezelfde?” vroeg ik.
“Nee, het was een andere. Maar al even onbetrouwbaar.”
Ze snikte nog wat, en depte haar ogen met een theedoek. De brandweercommandant was, op de zaterdag daarvoor, met een ladderwagen gekomen, omdat ze de deur achter zich had dichtgetrokken terwijl de sleutel nog aan de kapstok hing. Gelukkig stond het raam open. Hij kon zo naar binnen stappen. Het was een keurige man, en heel vriendelijk. Ze had hem een kop koffie aangeboden en daar zou hij zeker voor gebleven zijn, als er niet een uitslaande brand was gemeld.
“Zullen we dat kopje koffie dan maar morgen doen?” had ze voorgesteld. En hij had niet nee gezegd. Maar de volgende dag was hij niet gekomen. “Ik brand van liefde en hij weet het niet,” zuchtte ze.
De ochtendzon kwam boven de daken uit en scheen naar binnen. “Kom”, zei ik. “Zullen we eerst even naar de markt gaan? Het is mooi weer en bovendien zijn de aardappels op.”
Ze droogde haar tranen, en begaf zich naar de hangkast. De keus viel op een blauwsatijnen jurk. Ze bedekte zich met een flinke laag poeder en vond toen een paar lakschoenen waar een groenig waas op lag. We poetsten er een beetje glans op. Maar de schoenen bleken te klein, en voor ’n ander soort voetje, zonder likdoorns of eksterogen; ze moest haar sloffen weer aantrekken.
Zo gingen we naar de markt. De kooplui waren bezig met het inrichten van hun kramen, maar bij onze nadering bukten ze zich om op de grond iets te zoeken dat ze maar niet konden vinden , of ze verstopten zich in hun auto’s.
“Ik ben de koningin van de liefde”, zei ze en nam een koninklijke houding aan. “Het gaat om de liefde”, riep ze, “niet om de sex”. Iedereen ging opzij, zodat zij ongehinderd voort kon schrijden. “Kijk, die visboer is toch zo verlegen. Maar dat trekt wel bij, als we elkaar wat beter kennen.”
De visboer was nergens te zien. Zijn vrouw stond alleen achter de kraam en riep: “O get! Heb je haar weer!”
“Die vrouw is jaloers”, zei de Koningin. Ze straalde. Ze was de brandweercommandant vergeten. We kwamen thuis met een zak aardappelen, een kip en een doos, waarin acht moorkoppen zaten. De volgende dag zou haar verjaardag zijn. Ik keek het na, op haar
ziekenfondskaart, en het bleek te kloppen. Ze was al opgewonden bij de gedachte aan het bezoek dat zou komen: haar zoon, met haar schoondochter, en haar drie kleinkinderen, die al groot waren maar toch nog klein genoeg om achterin de auto mee te rijden. Ik maakte het huis gereed voor de ontvangst, terwijl ze mij voorlas uit ‘de sterren spreken’ , en ‘briefgeheimen’ – voorzover het over de liefde ging.
Het was de volgende dag nog altijd stralend weer. Bovendien had ik, bij toeval, een ochtend vrij. Maar ik voelde me niet vrij. Er zaten stemmetjes in mijn hoofd, die luider werden naarmate ik de radio harder zette. Tegen een uur of elf had ik begrepen dat er niets aan te doen was: ik moest een bos bloemen kopen en naar de Koningin gaan.
Wat ik vreesde bleek waar te zijn: de zoon had afgezegd, en daarmee al het bezoek. Ik gaf haar een zoen, ik zette de bloemen in een vaas, en vroeg hoe oud ze was. Wie bij bejaarden werkt leert al snel om niet te vragen: “Hoe oud bent u?” want dan zijn ze allemaal drie-en-zestig behalve de enkeling die bewust op weg is naar de honderd; het geboortejaar moest ik altijd weten, want daar fantaseren ze niet over. Maar op die vrije dag vroeg ik gewoon hoe oud ze was, en ze zei stralend:
“Ik ben 84. En mijn hart is jong.”
“Als van een bakvis,” stemde ik in.
We namen elk twee moorkoppen. We spraken over de liefde, en over de lente, en over de liefde in de lente, nu en vroeger en in alle tijden. Intussen keek ik rond en zag dat alles wat ik gisteren op orde had gebracht alweer verslonst was. De kip lag op verwarming en lekte, met lichtrode druppels. Ik deed er niets aan. Ik was op visite. Pas op donderdag moest ik weer bij haar werken. Ik trof haar in vol ornaat, in groezelig satijn. Ze zei:”Ik ben toch zo gelukkig.”
“Dat is mooi”, zei ik en keek naar de kip, die niet meer lekte.
“Ik heb toch zo’n prachtige verjaardag gehad.”
Ik deed de koelkast open. Er stonden vier moorkoppen in.
“Wie was er dan nog meer?”
“Niemand. Maar jij was er toch!”
Aleida Leeuwenberg
